13 lipca 1917 r. po odmówieniu różańca, Maryja ponownie ukazała się Franciszkowi, Hiacyncie i Łucji na dębie skalnym.
Wokół dzieci zebrało się jeszcze więcej ludzi niż w czerwcu.
– „Czego sobie Pani ode mnie życzy?” – zapytała odważna Łucja
Chcę, żebyście przyszli tutaj 13 przyszłego miesiąca, żebyście nadal codziennie odmawiali różaniec na cześć Matki Boskiej Różańcowej, dla uproszenia pokoju na świecie i o zakończenie wojny, bo tylko Ona może te łaski uzyskać.
– powiedziała Pani.
– „Chciałabym prosić, żeby Pani nam powiedziała, kim jest i uczyniła cud, żeby wszyscy uwierzyli, że nam się Pani ukazuje” – mówiła dalej Łucja.
Przychodźcie tutaj w dalszym ciągu co miesiąc! W październiku powiem, kim jestem i czego chcę, i uczynię cud, aby wszyscy uwierzyli.
– odpowiedziała na prośbę Pani z Nieba.
Następnie Pani Fatimska powiedziała do dzieci:
Ofiarujcie się za grzeszników i mówcie często, zwłaszcza gdy będziecie ponosić ofiary:
O Jezu, czynię to z miłości dla Ciebie,
za nawrócenie grzeszników
i za zadośćuczynienie za grzechy popełnione
przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi.
Potem Pani Fatimska rozłożyła ręce, a dzieci znowu ujrzały promień światła, który od niej bił.
Wydawało się, że ten promień przenika ziemię i otwiera ją. A we wnętrzu ziemi dzieci zobaczyły morze ognia, a w tym ogniu zanurzeni byli diabli i dusze w ludzkich postaciach podobne do przezroczystych, rozżarzonych węgli, które pływały w tym ogniu. Postacie te były wyrzucane z wielką siłą wysoko wewnątrz płomieni i spadały ze wszystkich stron jak iskry podczas wielkiego pożaru, lekkie jak puch, bez ciężaru i równowagi wśród przeraźliwych krzyków, wycia i bólu rozpaczy wywołujących dreszcz zgrozy. Diabli odróżniali się od ludzi swą okropną i wstrętną postacią, podobną do wzbudzających strach nieznanych jakichś zwierząt, jednocześnie przezroczystych jak rozżarzone węgle.
Dzieci były przerażone tym, co zobaczyły.
Spojrzały na Piękną Panią, szukając u niej pomocy dla tych, którzy tak cierpią w morzu ognia, a Ona pełna dobroci i smutku powiedziała do dzieci:
Widzieliście piekło, do którego idą dusze biednych grzeszników. Żeby je ratować, Bóg chce rozpowszechnić na świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca. Jeżeli się zrobi to, co wam powiem, wielu przed piekłem zostanie uratowanych i nastanie pokój na świecie. (…)
(…) przybędę, aby prosić o poświęcenie Rosji memu Niepokalanemu Sercu i o Komunię św. wynagradzającą w pierwsze soboty. Jeżeli moje życzenia zostaną spełnione, Rosja nawróci się i zapanuje pokój, jeżeli nie, bezbożna propaganda rozszerzy swe błędne nauki po świecie, wywołując wojny i prześladowanie Kościoła, dobrzy będą męczeni, a Ojciec Święty będzie musiał wiele wycierpieć. Różne narody zginą. Na koniec jednak moje Niepokalane Serce zatriumfuje.
Potem piękna Pani dodała:
Kiedy odmawiacie różaniec, mówcie po każdej tajemnicy:
„O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy,
zachowaj nas od ognia piekielnego,
zaprowadź wszystkie dusze do nieba,
a szczególnie te, które najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia.
– później jak zwykle uniosła się i zniknęła.
Mała energiczna dotąd Hiacynta ogromnie przejęła się losem tych biednych grzeszników.
Obraz piekła, który zobaczyła sprawił, że nie mogła przestać myśleć i modlić się za tych biednych ludzi, którzy grzeszą i przez to mogą trafić na zawsze do morza ognia. Dziecięce trudy, ból czy samotność ofiarowała właśnie za grzeszników.
